Why?

In 2012 liep mijn man zijn eerste marathon. Althans, hij trainde voor zijn eerste marathon, die van Amsterdam, en viel op het moment suprême na 38 kilometer uit. BAM. Na 45 minuten fietsen – ik zat al klaar om hem te onthalen in het Olympisch Stadion en de hele stad was afgezet – trof ik hem aan in een EHBO post bij de Nederlandse Bank. Een zielig hoopje mens onder onder een warmhouddekentje.

Lekker dan, was mijn reactie, hebben we hier zo moeilijk voor gedaan? Maandenlang was het hele gezin in de ban van de marathon, schema’s, reepjes, dagindelingen, dagbestedingen, en dan dit: uitvallen en geen medaille…..
Natuurlijk was het vooral schrikken en waren we opgelucht dat hij in de loop van de avond weer half de man “he used to be” was, maar het was ook echt een bummer. Voor iedereen.
Ik heb het nooit begrepen, toen niet en de vier marathons daarna (hij liep er drie uit…) niet: waarom zou je ruim 42 kilometer willen hardlopen? Wat bezielt je? Maandenlang trainen, afzien, focus, onzekerheid, maar vooral: twee-en-veertig-kilometer hardlopen!?!

Totdat hij afgelopen november de New York City marathon liep en ik hem daarbij vergezelde. Toen we hem naar de start brachten, de AirBNB host en ik, antwoordde ik nog vol overtuiging op diens vraag of ik het zelf ook zou willen: “Nee, ik begrijp gewoon echt niet waarom je dat zou doen. En als je geen why hebt, dan lukt het je ook niet. Dat is namelijk de belangrijkste succesfactor: je moet het willen.”
Na afloop van de wedstrijd dacht ik er anders over. Gedurende de ruim 3,5 uur die hij onderweg was heb ik hem op drie punten gezien. Overal, werkelijk overal. stonden mensen; drie, soms vijf rijen dik. Te zingen, roepen, klappen, met muziek, alles en iedereen was vol overgave bezig de lopers te ondersteunen en aan te moedigen. Wat een energie. En wat een waardering voor de inspanning en de prestatie van al die duizenden deelnemers. En het hield ook niet op. Alle lopers, herkenbaar aan hun blauwe cape en/of medaille, werden die dag maar ook de dagen erna, gefeliciteerd, gegroet, ge-high-fived. Het kippenvelmoment duurde drie dagen.

Voor het eerst ging de gedachte door mijn hoofd: dat je deze marathon wilt lopen, daar kan ik me íets bij voorstellen. Ruim een half jaar later heb ik me ingeschreven. Zondag 5 november is de dag. Ik zie het als een groot avontuur. Die 42 kilometer is namelijk nog steeds onvoorstelbaar en onmenselijk. Maar waar ik vooral heel benieuwd naar ben is wat dat dit doel met mij doet. Wat is er nodig om het te realiseren en hoe ga ik daar mee om?