Het doel, de bil en de gladiolen

Een doel geeft focus. That’s for sure. Mentaal was ik voorbereid op wat daar bij komt kijken: keuzes maken, nee zeggen, prioriteiten stellen, dat soort dingen. Maar als een doel samenhangt met je lijf, dan gebeuren er ook andere dingen. Psychosomatische dingen noem ik het maar even.
In de voorbereiding op het trainingsschema, dat 16 weken beslaat, heb ik mijn hardloopfrequentie opgevoerd van 2 naar 3 keer per week en ben ik begonnen met een wekelijkse pilates-les. Om mijn lichaam te laten wennen aan de toenemende belasting en om sterker te worden. Dit heeft inderdaad geleid tot een verregaande focus: blessurepreventie. Vanaf het moment dat ik meer ging lopen en sterker wilde worden, heb ik de ene klacht na de andere.
Het begon met stevige, aanhoudende pijn in de rechterbil na een pittige zand- en squadtraining, een sluimerende blessure die direct weer de kop op stak. De remedie was wekenlang stretchen, DIY tennisbal massage, shiatzu behandelingen en alleen nog lopen op een vlakke en harde ondergrond. Nadat ik als start van het trainingsschema een techniektraining in het Amsterdamse Bos had afgewerkt, werd ik de volgende dag wakker met een pijnlijke rechterkuit. Was het mijn achilles? Het zal toch niet? Dat zijn langdurige en vooral hardnekkige blessures, die zomaar roet in het marathon eten kunnen gooien. Ondertussen werd de pijn in mijn nek en schouder, die sinds het voorjaar af en toe opspeelde, van kwaad tot erger. Daar viel niet tegenop te rekken, strekken of masseren, dus werd de hulp ingeschakeld van een chiropractor.
Geheel daas en verlicht verliet ik na een half uur uit elkaar getrokken en als een schroefdraad gerold te zijn het pand. Zo flex had ik me in tijden niet gevoeld. Ik was dan ook niet erg geaard toen ik diezelfde avond van de trap af liep en de onderste trede miste. BAM. Mijn rechter enkel klapte dubbel en in mijn kuit voelde ik een behoorlijke stretch. F*ck. Is het hele geraamte in één keer weer uit het lood geslagen. En veel erger: behalve de pijnlijke rechterkuit had ik de volgende ochtend ook een dikke rechterenkel. Daar gaat mijn schema… En mijn gladiolen.